دبستان شهادت
همهی نظام های تربیتی است
انسان اصالتاً انسان موجودی است اجتماعی و نیازمند برقراری ارتباط با دیگران. بسیاری از نیازهای عالیه ی انسان و شکوفاشدن استعدادها و خلاقیتهایش فقط از طریق تعامل بین فردی و ارتباطات اجتماعی میتواند ارضاء شود و فعلیت یابد. در واقع خودشناسی، برقراری ارتباط مؤثر و متقابل با دیگران، پذیرش مسئولیت اجتماعی و نیل به کفایت اقتصادی از اهداف اساسی
در دنیای پیچیدهی امروز، یعنی در عصر ارتباطات سریع و پیوندهای اجتماعی، ضرورت هر چه بیشتر تعاون و همکاریهای ملی و همفکریهای علمی، حضور فعالیت فرهنگی و احاطه بر زنجیرهی علوم، فنون و تکنولوژی برتر، بدون تردید پدیدهی کمرویی یک معلولیت اجتماعی است.
در هر جامعه درصد قابل توجهی از کودکان، نوجوانان و بزرگسالان بدون آنکه تمایلی داشته باشند ناخواسته خودشان را در حصاری از کمرویی محبوس و زندانی میکنند و شخصیت واقعی و قابلیتهای ارزشمند ایشان در پس تودهای از ابرهای تیرهی کمرویی ناشناخته میماند، چه بسیار دانشآموزان و دانشجویان هوشمند و خلاقی که در مدارس و دانشگاهها فقط به دلیل کمرویی و معلولیت اجتماعی همواره از نظر پیشرفت تحصیلی و قدرت خلاقیت و نوآوری نمرهی کمتری از همسالان عادی خود عایدشان میشود، چرا که کمرویی یک مانع جدی برای رشد قابلیتها و خلاقیت فردی است. پدیدهی کمرویی در بین بزرگسالان و افراد مسن بسیار پیچیدهتر است و چنین پیچیدگی روانی ممکن است در اغلب موارد نیازهای درونی، تمایلات، انگیزهها، قابلیتها، فرصتها، هدفها و برنامههای شغلی، حرفهای و اجتماعی ایشان را به طور جدی متأثر و دگرگون کند.
پرداختن به پدیدهی کمرویی و بررسی مبانی روانشناختی آن، از این رو حائز اهمیت است که تقریباً همهی ما به گونهای تجاربی از کمرویی را در موقعیتهای مختلف داشتهایم. اما نکته مهمتر این است که بعضیها در همهی شرایط و موقعیتهای اجتماعی به کمرویی قابل توجهی دچار میشوند. بنابراین میتوان گفت که اکثر قریب به اتفاق مردم در مواردی از زندگی اجتماعی خود به گونهای دچار کمرویی میشوند.
بعضیها صرفاً در موقعیتهای خاص دچار کمرویی میشوند. بعضی کودکان، نوجوانان و بزرگسالان که شمارشان نیز قابل ملاحظه است، تقریباً در همهی موقعیتهای اجتماعی دچار کمرویی میشوند. .روند تحولات اجتماعی گویای این حقیقت است که مسئلهی کمرویی غالباً با گذشت زمان فشردگی و پیچیدگی روابط بین فردی و تشدید فشارهای اجتماعی رقابتها، گوشهگیریها، عزلت گزینیها و تنهاییها گسترده و شدیدتر میشود و درصد بیشتری از جوانان و بزرگسالان را فرا میگیرد، مگر این که بتوانیم با تشخیص سریع و استفاده از روشهای تربیتی و درمانی مناسب و مؤثر از گسترش کمرویی و تشدید آن پیشگیری کنیم. باید توجه داشت که کمرویی میتواند به تدریج به صورت نوعی بیماری روانی (روانژندی) درآید.